Natuurlijk snap ik heus wel dat mensen verrast en verbaasd zijn, maar de reacties op mijn aankondiging dat ik mijn heil elders ga zoeken, had ik niet voorzien. Een mix van bewondering “dat je dit durft”, verholen jaloezie “dat zou ik ook wel willen”, bevestiging “echt iets voor jou, je roept dit al zo lang, gaan! “, en liefdesbetuigingen “ik ga je wel missen hoor” is mijn deel, als ik het nieuws langzaamaan verspreid.

Om met die bewondering te beginnen: zelf vind ik het wel meevallen qua moed. Ik ga eerst maar eens verkennen, ik logeer bij een vriendin en er gaan tig vluchten per dag terug. Van Faro (want het wordt Portugal waar ik het ga proberen) naar Nederland te vliegen kost minder tijd dan van Groningen per trein naar Maastricht. Dus als ik overvallen wordt door heimwee of als blijkt dat niemand daar op me zit te wachten ben ik in een poep en een scheet terug. En dan is dat ook prima. Wil in geen geval later “had ik maar…”denken.

“Doe dat dan ook ”, is mijn primaire reactie als mensen zeggen dat ik ga doen, waar zij over dromen. Maar ik slik het in. Het is niet voor niets dat ik pas nu deze stap zet. Ook voor mij waren er praktische, emotionele en andere bezwaren en beren op de weg. Dat ik die nu even niet meer zie voelt als een bevrijding, maar kan net zo goed uitermate dom zijn. We gaan het beleven.

Ergens tussen mijn boeken staan de verzamelde gedichten van Toon Hermans. Ik heb nu werkelijk geen idee meer waarom, maar die vond ik prachtig. En kreeg ik dus cadeau met als opdracht: “ Als je later op wereldreis bent..." Dat boek kreeg ik op mijn zeventiende verjaardag. Inmiddels ben ik vierenvijftig. Op een bezoek in China aan vrienden na, kwamen die wereld (se) reizen er niet. Net als de meeste mensen verkende ik delen van Europa tijdens de vakantie. En op gezette tijden kwam de meisjesdroom van iets meer van de wereld zien en vooral ervaren hoe het is om elders te leven wel even terug. Maar ja die beren…. Als ik naar de foto van mijn oma, die ik nooit gekend heb, kijk, vermoed ik zigeunerbloed. Heb het nooit genealogisch onderzocht en vind de gedachte dat het zo zou kunnen zijn ook eigenlijk leuker. Ik ga dus niet alleen Portugal en wonen in het buitenland verkennen, maar ook de zigeuner in mij.

Behalve die zigeuner woont ook het braafste meisje van de klas in mij. En die ging dus keurig de mensen om haar heen en iets verder weg inlichten. Daar had ze geen Mark Zuckerberg voor nodig. Heel fijn dat mensen direct of indirect laten weten dat ze me zullen missen. En dat we natuurlijk zullen bellen, mailen, appen en skypen. En dat ze graag langskomen. Maar ook bijzonder dat mensen met wie het contact om wat voor reden dan ook op een laag pitje staat nu de banden strak aanhalen. Als ik al die kopjes koffie en biertjes nog voor mijn vertrek moet drinken, kom ik niet aan het inpakken van mijn koffer toe.”Don’t it always seem to go that you don’t know what you’ve got ‘till it’s gone”. Maar ik ben niet weg, alleen maar even ergens anders.